زبرگرفته از کتاب مثنوی معنوی

در آبگیری سه ماهی بزرگ زندگی می‌ کردند. روزی از روزها چند صیاد از کنار آبگیر رد می‌ شدند که ماهی‌ ها را دیدند و تصمیم گرفتند آن‌ ها را صید کنند و رفتند تا تور بیاورند. ماهی‌ ها متوجّه شدند که جانشان در خطر است. ماهی‌ ای که از آن دو ماهی دیگر عاقل‌ تر بود، تصمیم گرفت آن آبگیر را ترک کند و به دریا برود و جانش را نجات بدهد. ماهی عاقل با خود گفت: «وقت تنگ است و اگر بخواهم نظر دو ماهی دیگر را بپرسم، آن‌ ها با نادانی و ترساندنم از خطرات راه مرا از تصمیم خود منصرف می‌ کنند و دوم این که زمان فرار را از دست می‌ دهم.» ماهی عاقل، مانند آهویی که سگی او را تعقیب کند با سرعت شنا کرد و خطرات راه را تحمّل کرد و به دریا رسید. ماهی دوم که نیمه عاقل بود وقتی صیادان را دید که با تور به آبگیر نزدیک می‌ شوند با خود گفت: «ای دل غافل دوست من فرار کرد و من فرصت را از دست دادم. ولی نباید حسرت خورد و باید فکری برای نجاتم بکنم. نباید این فرصت اندک را از دست بدهم، باید خودم را به مردن بزنم.» ماهی نیمه عاقل شکم خود را بر روی آب آورد و مانند ماهی‌ های مرده بر روی آب خوابید و خود را مرده نشان داد. یکی از صیاد ها که ماهی را مُرده بر آب دید، با ناراحتی گفت: «حیف، آن ماهی که از همه بزرگتر بود مُرد و ما نتوانستیم آن را شکار کنیم.» همان صیاد، ماهی را از آب گرفت و بر روی خاک انداخت، تا آب از ماهی بو نگیرد. ماهی نیمه عاقل که دید صیادها حواسشان به او نیست، از فرصت استفاده کرد و شروع به بالا و پایین پریدن کرد و خود را به آب انداخت و جانش را از آن مهلکه نجات داد و به سوی دریا فرار کرد. فقط ماهی سوم ماند. ماهی نادان، هرچه این سو و آن سوی آبگیر رفت راه نجاتی نیافت و با انداخته شدن تور در آب، گرفتار شد. ماهی نادان، با خود گفت: «اگر من از این بلا که گرفتار شدم رهایی یابم، هرگز آبگیر را وطن خود نمی‌ سازم و به سوی دریا خواهم رفت. دریای بی‌ انتها که در آن می‌ توانم به هر سو بروم و همیشه در امنیّت باشم.» ولی پشیمانی سودی نداشت و صیادها ماهی را سرخ کردند و خوردند.