برگرفته از کتاب کلیله و دمنه

یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچکس نبود

مرغ ماهيخوار پیری کنار برکه اي زیبا و بزرگ زندگی می کرد. او همیشه به رقص ماهي های درون آب نگاه می کرد و از اینکه دیگر نمی توانست مانند زمان جوانی اش آنها را شکارکند، حسرت مي خورد. او نگران خودش بود چرا که اگر تا مدتی دیگر ماهی نمی خورد، حتماً از گرسنگی می مرد. با خودش فکر کرد که باید حيله اي به کار ببرد تا بتواند به اين وسيله شکمش را سير کند. بعد از ساعتها فکر کردن، نقشه ای به ذهنش رسید، بنابراین کنار خانه خرچنگ که لب برکه بود نشست و آه و ناله کرد. خرچنگ از او پرسيد: “چرا انقدر ناراحتي و آه می کشی؟” مرغ ماهيخوار گفت: “چرا ناراحت نباشم؟ مدتهاست که کنار اين برکه زندگي مي کنم. امروز دو ماهيگير از اينجا مي گذشتند. وقتي که چشمه پر از ماهي را ديدند، قرار گذاشتند دو سه روز ديگر، پس از آنکه ماهي هاي درياچه ديگري را گرفتند، به اينجا بيايند و همه ماهي ها را بگيرند. این برکه بدون ماهیها زشت و بی روح خواهد شد”
خرچنگ اين خبر را به ماهي ها رساند و آنها که وحشت کرده بودند، دور خرچنگ جمع شدند. يکي از ماهي ها که از بقیه بزرگتر بود گفت: ” حالا چطور از اين برکه بيرون برويم؟ ما که خودمان نمي توانيم اين کار را بکنيم. تنها کسي که مي تواند به ما کمک کند، مرغ ماهيخوار است، بايد به سراغ او برويم” ماهي ها با خرچنگ به کنار ساحل آمدند تا با ماهيخوار مشورت کنند. ماهيخوار که خودش را ناراحت نشان می داد، کنار برکه نشسته بود و زمانی که آنهمه ماهی را با هم دید خوشحال شد و فهميد که نقشه اش به خوبی پیش می رود. ماهي ها از او پرسيدند: ” فکر مي کني ماهيگير ها چند وقت ديگر بر مي گردند؟” ماهيخوار بالهايش را جمع کرد و گفت: “دقيقاً نمي دانم ولي آنطور که فهميدم يکي دو روز ديگر بر مي گردند” یکی از ماهي ها گفت: “آيا حاضري به ما کمک کنی؟” ماهيخوار که منتظر اين پيشنهاد بود، گفت: “البته که کمک مي کنم. درست است که ما با هم دشمنيم، اما وقت گرفتاري بايد به يکديگر کمک کنيم. کمي دورتر از اينجا برکه اي را مي شناسم که دست هيچ صيادي به آن نمي رسد، اما از آنجايي که پير و ضعيف هستم، نمي توانم همه شما را يک جا ببرم. اين کار، يکي دو روز طول مي کشد” ماهي ها قبول کردند. مرغ ماهيخوار کارش را شروع کرد و هر روز دو نوبت، هر بار هم چند ماهي را با خود مي برد. ماهيخوار حيله گر چند روز اين کار را ادامه داد و ماهی ها را خورد. بعد از چند روز خرچنگ به ماهيخوار گفت: “خيلي دوست دارم درياچه جديد و دوستانم را ببینم” ماهيخوار با خود گفت: “اگر او را نبرم ممکن است ماهي هاي ديگر به من شک کنند. بهتر است او را ببرم و از شرش خلاص شوم” بنابراين به خرچنگ گفت: “فکر بسيار خوبي است. بيا به روي پشت من بنشين تا تو را به آنجا ببرم” خرچنگ به روی پشت مرغ ماهیخوار نشست و ماهیخوار بال زد و شروع به پرواز کردن نمود. ماهيخوار قصد داشت خرچنگ را از آنجا دور کند و او را در جايی دور افتاده رها کند. خرچنگ از آن بالا استخوان ماهيها را در پايين تپه ديد و فهميد که ماهيخوار، آنها را فريب داده و به جاي اينکه ماهی ها را به جاي امني ببرد، آن بيچاره ها را خورده است. او تصميم گرفت که انتقام ماهي ها را از خرچنگ بگيرد بنابراین خودش را به دور گردن ماهيخوار انداخت و با پنجه هاي استخواني اش گردن او را فشار داد. مرغ ماهيخوار خفه شد و هر دو به روي زمين افتادند. خرچنگ بعد از اينکه از مرگ ماهيخوار مطمئن شد، گردن او را رها کرد و با عجله به سوي ماهي ها برگشت تا خبر حيله گري مرغ ماهيخوار و مردن او را به آنها بدهد. ماهي ها به خاطر از دست دادن دوستان خود، غمگين شدند اما ياد گرفتند که تا از مطلبی مطمئن نشدند حرف کسی را باور نکنند.