متنی

یکی بود یکی نبود غیر از خدای مهربون هیچکس نبود

امیر پسر بازیگوشی بود که همیشه گلهای خیابان را می کند و به درختها لگد می زد. گاهی هم که درخت کوچکی را می دید، شاخه اش را می کند و آن را به خانه می برد تا با آن کاردستی درست کند. چندین بار پدر و مادرش در این مورد با او صحبت کردند و گفتند: “پسر عزیزم، گیاهان و درختان هم مثل ما آدمها زنده هستن، پس وقتی شاخه هاشون کنده بشه، حتما دردشون می گیره و ممکنه حتی گریه کنن” امیر به حرف آنها فکر می کرد ولی نمی توانست موضوع زنده بودن گیاهان و درد آنها را درک کند. یک صبح زیبای تابستان که قرار بود همگی به ویلای دوستشان در شمال بروند، امیر خوشحال و خندان در ماشین نشست و تمام مدت راه تا رسیدن به مقصد، فقط به مناظر زیبا و درختان سرسبز نگاه کرد. احساس کرد با نگاه کردن به این مناظر زیبا، روحش آرام و دلش شاد می شود. بعد از رسیدن به ویلا و سلام و احوال پرسی، امیر با دوستش شایان تصمیم گرفتند تا در ویلای بزرگ و پر درخت قدم بزنند و کمی بازی کنند. در میانه راه و در حالی که صحبت می کردند، امیر چند شاخه کوچک را کشید و آنها را کند. شایان نگاهش کرد و گفت: “چرا شاخه ها رو می کنی؟! درخت دردش می گیره” امیر خندید و گفت: “درختها که مثل ما جون ندارن فقط قشنگن. این حرفها رو برای بچه ها میزنن ولی ما که دیگه بزرگ شدیم، نباید این حرفها رو باور کنیم” شایان با ناراحتی به امیر نگاه کرد و گفت: “اشتباهت همینجاست که فکر می کنی فقط قشنگن ولی جون ندارن. امیدوارم درخت جادو خدمتت برسه” امیر گفت: “درخت جادو دیگه چیه؟” همین که شایان می خواست در مورد درخت جادو توضیح بدهد، صدای مادرش را از دور شنید که برای کاری او را به درون ساختمان می خواند. شایان گفت: “امیر چند دقیقه صبر کن، الآن برمیگردم” و بلافاصله به سمت ساختمان دوید. امیر دور و برش را نگاه کرد…. همه جا پر از گل و درخت بود و کمی دورتر، دریای آبی زیبا را دید. دوباره با نگاه کردن به همه اینها دلش شاد شد ولی احساس کرد از اینکه دیگران میخواهند حرفهای بچگانه را باور کند، ناراحت است. همینطور که فکر می کرد به درخت بزرگ و کهنسال وسط باغ رسید. یکی از شاخه های درخت پایین آمده بود و انتهای شاخه کمی خشک بنظر می رسید. ناگهان امیر به سمت شاخه رفت و از آن آویزان شد و سعی کرد آن را بشکند. بعد از چند فشار محکم به شاخه، ناگهان احساس کرد دستهایش خشک شده است و دیگر نمی تواند آنها را از درخت جدا کند. به دستها و بازوهایش نگاه کرد. تمام انگشتهایش تبدیل به شاخه درخت شده بود و این شاخه شدن در حال بالا آمدن به سمت تمام بدنش بود. امیر که به شدت ترسیده بود، فریاد کشید: “ای وای…. چرا اینطوری شدم…. نمی خوام درخت بشم…کمک….کمک….” ناگهان صورت درخت را دید که با ناراحتی به او نگاه می کند. از شدت ترس ساکت شد که درخت گفت: “چطور به خودت اجازه میدی به ما درختان بی احترامی کنی و شاخه های ما رو بشکنی؟ مگه دلت از دیدن ما شاد نمی شه؟ ببین الآن دستهای خودت تبدیل به شاخه درخت شده، دوست داری کسی اونو بشکنه؟” امیر با ناراحتی به دستها و انگشتهایش نگاه کرد. آنها واقعاً تبدیل به شاخه درخت شده بودند و او به راحتی می توانست عبور آب و مواد غذایی را از درون دستش به سمت شاخه درخت ببیند. اشکهایش ریخت و به درخت گفت: “خواهش می کنم درخت جادو. معذرت می خوام. قول میدم دیگه این کار رو نکنم. باور کن فکر نمی کردم شما دردتون بیاد” درخت که اشکهای امیر را دید، دلش به حال او سوخت و گفت: “همین یکبار از اشتباهت می گذرم اون هم فقط بخاطر اینکه واقعا نمی دونستی که همه گیاهان زنده هستن و دردشون میاد” در همین لحظه دستهای امیر تبدیل به دستهای واقعی شد و بالافاصله از بالای شاخه به زمین افتاد. اشکهایش را پاک کرد و به صورت درخت نگاه کرد. نگاه مهربان درخت، ترسش را از بین برد و او با مهربانی درخت را در آغوش کشید و بوسید. درخت با شاخه هایش امیر را نوازش می کرد که ناگهان صدای شایان آمد که می گفت: “امیر کجایی؟” و امیر درخت را دید که به سرعت به حالت اولش برگشت. به سمت شایان رفت و گفت: “من اینجام چی شده؟” شایان نگاهش کرد و گفت: “چرا خاکی شدی؟ افتادی زمین؟” امیر سرش را تکان داد که شایان گفت: “می خوای راجع به درخت جادو برات بگم؟” امیر در حالی که خاک لباسش را می تکاند گفت: “نه ممنونم… خودم راجع بهش خیلی چیزها می دونم… حالا آهسته قدم بردار که به گلها و گیاهان ضربه نزنی. همه اونها جون دارن” شایان و امیر در حالی که در مورد گلها و درختان صحبت می کردند به درون ساختمان رفتند.